Gökkuşağı Görme Hevesi

   Ne için var oluyoruz ? Ne için yokluk ve ölüm ile el sıkışıyoruz ? Neden kurallara karşı hep kurumuş yaprak misali bir öfkemiz var ? Ve neden şikayetçi oluyoruz bize hitap etmeyen hemen her şeyden ?

   Elimizden kayıp giden zaman ve hayatın inanılmaz spontaneliği içerisinde unutuyoruz bazen böyle asıl sormamız gereken soruları. Ayrıca yapımızdaki edebi havayı öyle bir kaybettik ki, birbirimize aktarma hevesiyle yapmıyor, yazmıyor, hissetmiyoruz çoğu şeyi. Kitaplarla eskisi kadar ilgilenmiyor, estetik hava için kullanıyoruz çoğunlukla. Oysa nasıl yolculuklara çıkılıyor kitaplarla bir bilsek, kafamızı dinlemek için o kadar uzaklara bilet bakmamız gerekmediğini daha iyi anlarız belki.

   "Biz"li konuşuyorum, evet. Çünkü sen de varsın bu hengamenin içinde ben de. O da var öteki de. Neresinden tutsak elimizde kalacak, belli bir açıklaması olmayan zaman dilimlerinde renksiz panjurlu hayatlar yaşıyoruz artık.

   Bunun ne sonbahar önüne geçebiliyor, ne de taze ekilmiş fidanlar. Eskiden durup en azından bakardık şöyle bir çevremize. Birkaç adım ilerdeki bebek arabasında duran çocuğa gülücükler atardık. Gökyüzünün gözyaşlarına "bereket" derdik ve en azından ardından çıkacak olan ebemkuşağı için katlanırdık buna. Pek heyecanlandırırdı bizi kurulan sofralar. Birlikte, arkadaşlarla, aile ile gidilen yerler. Radyoda sevdiğimiz şarkı çıkınca kıpır kıpır ederdi içimizi.

   Neden artık bunların ,neredeyse hepsinden, eser yok ? Neden heveslendirmiyor çoğu şey bizi ?Neden nefes aldığımız her gün için bir dilek daha dilemiyoruz ve neden bu kadar uzaktayız hayal kurmaktan ? Bize doğuştan gelen süper güçlerimizi neden kullanmıyoruz ?

   Tahmin edilenin aksine bizleri yakınlaştırmadı bence bu "sosyal" "medyasal" ortamlar. Cebinize sığacak kadar küçük olan makinaların kölesi olduk. Mesela artık birinin nasıl olduğunu merak ettiğimizde genelde "profil" denilen zımbırtıyı açıp bakıyoruz. Yüzde bir milyon ihtimalle zaten "durumunu" çoktan "güncellemiş" oluyor. Bakın bunlar lügatımıza 21. yüzyılın soktuğu kelimelerdir.

   Artık eskisi gibi arayıp sormuyoruz birbirimizi  İşte bu medyanın aslında birçok olumlu yönü varsa da tüm bu olumsuzluklar alıp götürüyor beraberinde iyi şeyleri de. Kullanıyor muyuz ? Elbette. Çünkü artık yüzyıl bunu gerektirmeye başladı. Onlarsız bir şey yapamıyoruz artık. Ne de olsa hepsi akıllı oldu çıktı. Önemli olan bunun kölelik pozisyonuna gelmeden önüne geçmek. İhtiyaç halinde varlığını sürdürmesi gerek bu cihazların. Söz gelimi bizi bizden koparmamalı işte.

   Meraklanmayın, eğer bahsettiğim gibi, olmasını düşündüğüm gibi, olursa çoğu şey ,en azından bir kısmı, daha çok hayal kurmaya daha çok okumaya daha çok gökkuşağı görmek hevesinde olacağız. Sonrası hep yalan dolan gelecek bize. Hep birlikte bir şeyler paylaşmak, düşlemek ve mutlu olabilmek dileklerimle...